Boże miłości i wstydliwe dowcipy. Studia nad epigramatyczną twórczością Macieja Kazimierza Sarbiewskiego i Alberta Inesa Warszawa

Studia Staropolskie Magdalena Piskała Boże miłości i wstydliwe dowcipy. Studia nad epigramatyczną twórczością Macieja Kazimierza Sarbiewskiego i Alberta Inesa Instytut Badań Literackich PAN 2009 okładka miękka 360 stron, format: 16,5 x 24 cm Opis: Książka jest próbą oglądu epigramatycznych zbiorów Macieja Kazimierza Sarbiewskiego i Alberta Inesa - nowołacińskich poetów tworzących w siedemnastowiecznej Polsce. Obaj byli jezuitami i cieszyli się w swoim czasie sporą popularnością. Obaj też pisali epigramaty, ale podejście do tej drobnej formy wydaje się najbardziej ich różnić. Jest to bowiem gatunek dający twórcy dużą swobodę, mający przebogatą tradycję w literaturze antycznej, w nowożytnej Europie uprawiany w najrozmaitszych formach i odmianach. Jest też czułym probierzem nowych czasów, miejscem zderzenia chrześcijańskiej moralności i starożytnej frywolności. Dlatego to właśnie w ówczesnych rozważaniach poświęconych epigramatowi dyskutowano nad odpowiednimi treściami dla poezji i sposobami adaptacji pogańskich poetów dla chrześcijańskich czytelników. Dowcip, puenta oraz koncept, pojęcia ściśle z tym gatunkiem związane, zaczęły wyznaczać kierunek estetycznej przemiany widocznej od drugiej połowy XVI wieku, przejawiającej się odchodzeniem od klasycznego umiaru w stronę barokowej efektowności. Jaki był stosunek obu poetów do epigramatycznej formy na tle dyskusji o jej właściwym kształcie? W jaki sposób tworzyli dowcipne puenty? Na kim się wzorowali? Z kim polemizowali? Jaki oddźwięk miała ich epigramatyczna twórczość? Na te, i inne, pytania stara się odpowiedzieć prezentowana książka.