Pavilionesque 1/2016 Szydłowiec

Teatr lalkowy ze swej natury bywa miniaturowy. Lalki występują w rozmiarze zabawek, niewielkich przedmiotów, które można przechowywać w szufladach, fetyszy, świętych reliktów, laleczek voodoo, talizmanów… Są to przedmioty tak małe, ze łatwo je zgubić, jeżeli nie odłożymy ich bezpiecznie na półkę. Prawdziwą mistrzynią miniatury okazała się Frances Glessner Lee, pionierka medycyny sądowej, która stworzyła 18 dioram odtwarzających brutalne zabójstwa. Oczywiście nie wszystkie lalki są miniaturkami ludzi i zwierząt. W Teatrze Bread and Puppet występują lalki-olbrzymy. Giganty występują również w twórczości japońskiego artysty Yotsuya Simon. W spektaklach polskiego reżysera teatralnego Tadeusza Kantora, manekiny wykonane “we właściwej” skali, uciążliwie połączone z ciałem aktora – symbolizują duchy zmarłych i postaci z dzieciństwa. Fascynująca jest twarz lalki, z szeroko otwartymi oczami, uwydatnionymi policzkami i lekko rozchylonymi ustami. Czasem wygląda jak postać poskładana z resztek oraz niepasujących do siebie kawałków. Jest niczym skurczony do miniaturowych rozmiarów człowieczek. Ni to starzec ni to dziecko. Dzika natura lalki, jej skłonność do zabawy, żartowania i opowiadania zmyślonych historii naprowadza nas na czasy beztroskiego dzieciństwa z czasów którego pamiętamy zrealizowane domowym sumptem przedstawienia lalkowe. Jednym z najbarwniejszych bohaterów naszego dzieciństwa jest Lemuel Guliwer tajemniczy podróżnik więziony przez Liliputów, odwiedzający krainę gigantów i państwo rządzone przez konie. Książka Jonathana Swifta “Podróże do wielu odległych narodów świata, w 4 częściach, opisane przez Lemuela Guliwera, najpierw lekarza okrętowego, później kapitana kilku statków” (znana jako Podróże Guliwera)), która po raz pierwszy została opublikowana w 1726 roku, wciąż pobudza polityczną wyobraźnię i zadaje podstawowe pytania o anatomię natury ludzkiej. Magazyn Pavilioneque chciałby zabrać cię Drogi Czytelniku w niezwykłą podróż po świecie teatru i sztuki. Tworząc magazyn chcemy również rozmawiać o małych teatrach skupiających niezwykłych ludzi – miejscach istniejących w prawie każdym miasteczku, które są niczym dalekie wyspy. Lalki nie są tym czym się wydają!