Żyję, czy to mało? Szadek

Wszystko przeżywałem nadmiernie, bardziej. Towarzyszył mi smutek, związany z brakiem ojca, którego pamiętałem jak przez mgłę, urywkami. *** Zaburzenia odżywiania były częścią mojej codzienności, ale też moim największym sekretem. Bałam się powiedzieć komukolwiek, bo od potrzeby wsparcia, silniejszy był lęk przed tym, że ludzie będą mnie postrzegać jako gorszą. *** W NAJWIĘKSZYM SZPITALU PSYCHIATRYCZNYM W POLSCE, CENTRUM LECZENIA DZIECI I MŁODZIEŻY W ZABORZE, PRZEBYWA NA CO DZIEŃ OK. 7080 MŁODYCH PACJENTÓW. Są to dzieci i młodzi ludzie, którzy nie chcą lub nie umieją żyć. Zajmuje się nimi zespół lekarzy, psychologów, pielęgniarek, pedagogów i opiekunów. Marcin Łokciewicz wychowawca i arteterapeuta od 25 lat pracuje w Zaborze. Z dziennikarką Katarzyną Kachel rozmawiają o tym, jak ważny jest bliski kontakt z dziećmi, aby skutecznie im pomagać. To nie jest książka przeciwko rodzicom, szkole, szpitalom, psychologom czy lekarzom. To książka, która pokazuje, że mimo chorego systemu, można robić wiele rzeczy dobrych, że miłość, obecność, uwaga i szacunek są kluczowe w procesie zdrowienia dziecka i przywrócenia mu wiary, by chciało żyć. Spis treści: Okładka Karta tytułowa Zabór Miejsce, które daje nadzieję I. Eliza Z rodzicami o takich rzeczach wstyd rozmawiać II. Adam W świecie gier zapominałem, że boję się śmierci III. Anastazja Nie miałam myśli samobójczych, ale znikałam IV. Jagoda Każdy dotyk, którego sobie nie życzysz, jest zły V. Ola Grzeczne dziewczynki też chcą się zabić VI. Niki Prosiłem o pomoc, ale słyszałem, że to moja wina VII. Zosia Smutne dziewczynki próbują odejść po cichu VIII. Marcin Łokciewicz Ja nie psychologizuję, walę prosto z mostu Spis treści Reklama 1 Reklama 2 Karta redakcyjna