Wybór wierszy. Biblioteka Narodowa Sulejówek

„Jak czytać i opisywać twórczość Aleksandra Wata?" - takie pytanie zadaje sobie Adam Dziadek we „Wstępie" do „Wyboru poezji" autora „Mopsożelaznego piecyka" w serii Biblioteka Narodowa. Zadanie to wcale nie jest łatwe: twórczość Wata cieszy się niegasnącą popularnością, wciąż odczytywana jest na nowo, a trudność opisu wynika przede wszystkim ze swoistej niewyczerpalności jego dzieła, z nadreprezentacji i nadmiaru, które z czasem stały się immanentną cechą tej poezji. Twórczość Wata jest wstrząsającym świadectwem bezpośredniego zmagania się z cierpieniem. Nieuleczalną chorobę bólową, na którą poeta zapadł na piętnaście lat przed śmiercią, w przenikliwy sposób uczynił metaforą XX wieku. Paradoksalnie więc wiersz, ze swej natury krótki i ulotny, okazał się jedyną formą mogącą oddać doznania towarzyszące chorobie i życiu autora. Jak twierdził Miłosz: „Wat usiłuje mówić skórą, nie językiem, a jego poezja jest stenogramem cierpienia, bezwstydnie autobiograficzna". Autokreacja, fantazmaty, skłonność do hiperboli, silnie wyakcentowana świadomość aktu twórczego, zaangażowanie ciała w akt pisania, znaczące zróżnicowanie formalne i tematyczne oparte na kolażu tekstowym, różnorodność stylu mowy, dyskursywność - to wyróżniki oryginalnej poezji Wata. Obszerny „Wstęp" oraz opracowanie Dziadka są tym potrzebniejsze, że czytelnik bombardowany jest przez autora „Mopsożelzanego piecyka" dziesiątkami skomplikowanych słów, obcojęzycznych zwrotów, neologizmów, cytatów i aluzji.