BOCIANY zAWSzE WRACAJĄ DO GNIAzD BR/SKRzAT Poznań

– Moja córka, wrażliwa, zdolna, inteligentna, z rozwiniętym poczuciem estetycznym, wśród prostactwa – syk ojca. – Po kądzieli tylko Florczak – syk matki. – Ale po mieczu Miłobędzka. Moi, świętej pamięci, rodzice nie cuchnęli oborą, jak twoi – syk ojca. – Chcesz cuchnąć, twoja sprawa. Cuchnij. Tam wszędzie cuchnie. Obsadzili chałupę różami, a i tak cuchnie. Nawet w tym ich tak zwanym gościnnym pokoju. Obrzydliwość. Brud. Brzydziłem się niedomytych sztućców, talerzy; tych garów, w jakich moja szacowna a niedomyta teściowa gotowała zupy; wszystko napawało mnie tam wstrętem. Robactwo pełzające po ścianach – dłużej nie dało się tego słuchać. Wpadła do gabinetu. – U dziadków nic nie cuchnie! Dom dziadków jest ładny, wygodny, czyściuteńki! Kłamiesz, tato! Czemu kłamiesz, tato? – Agnieszko, wyjdź! Agnieszko, znowu podsłuchujesz – napadli na nią i matka i ojciec. Rodzice Agnieszki się rozstają, a ona z Łodzi wyjeżdża z matką na prowincję. Tu ma kochających dziadków, ciepły dom, ale brak jej… No właśnie – o tym, czego brakuje Agnieszce, jak bardzo cierpi, jak dojrzewa i nabiera głębokiej życiowej mądrości dowiesz się z tej wyjątkowej powieści.