Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości (Audiobook) Piotrków Trybunalski

"26 kwietnia 1986 o godzinie pierwszej minut dwadzieścia trzy i pięćdziesiąt osiem sekund seria wybuchów obróciła w ruinę reaktor i czwarty blok energetyczny elektrowni atomowej w położonym niedaleko granicy białoruskiej Czarnobylu. Katastrofa czarnobylska była najpotężniejszą z katastrof technologicznych XX wieku." Dwadzieścia lat później Swietłana Aleksijewicz wróciła do Czarnobyla. Rozmawiała z ludźmi, dla których ten dzień był końcem świata, którzy żyć nie powinni, ale przeżyli i żyją, bo żyć trzeba. A oni opowiedzieli jej o tym, co wydarzyło się wtedy, i o tym, co jest tam dziś. O ponad dwóch milionach Białorusinów, których zapomniano przesiedlić poza strefę skażoną, o dzieciach bez włosów, o zwierzętach o smutnych oczach, które zamieszkały w porzuconych domach, o dziwnych stworach, które pojawiły się w rzekach i lasach. I o tym, że mimo wszystko ludzie chcą być szczęśliwi. Podobnie jak w książce o radzieckich żołnierkach wybitna białoruska dziennikarka stawia nas wobec bezlitosnej prawdy. To książka o apokalipsie, która nastąpiła pewnej kwietniowej nocy tuż za naszą wschodnią granicą. "Aleksijewicz jest mistrzynią w opisywaniu historii Związku Radzieckiego. Tym razem pisze nie tylko o Czarnobylu, ale także pasjonująco opowiada o ostatnich dekadach ZSRR. Historię układa z narracji ludzi, którzy w Czarnobylu toczyli śmiertelną walkę i mieli pozostać anonimowi. Aleksijewicz upomina się o nich i daje świadectwo o jednej z ostatnich wojen ZSRR: wojnie z atomem, nad którym radzieccy inżynierowie stracili kontrolę i który mógł zabić setki tysięcy ludzi w Europie". Małgorzata Nocuń, redaktorka dwumiesięcznika "Nowa Europa Wschodnia" "Przez kilkanaście lat znakomita reporterka Swietłana Aleksijewicz dokumentowała losy ludzi i zwierząt żyjących na ziemi skażonej po wybuchu elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Stworzyła do głębi wstrząsający obraz nie tylko samej tragedii (która najbardziej dotknęła Białoruś), lecz także istoty zwanej homo sovieticus: bezgranicznie oddanej państwu i lekceważącej siebie, bardziej przerażonej możliwą reakcją zwierzchnika niż promieniowaniem jądrowym, bezlitośnie wykorzystywanej przez moloch władzy i bezgranicznie wobec niej bezradnej. Jest to też książka o ogromnej miłości: miłości mężów i żon, ale też miłości człowieka do ziemi, na której się urodził. Ta książka to mistrzowsko skonstruowany pomnik ofiarom Czarnobyla, pomnik, przed którym powinien pokłonić się każdy z nas". Krystyna Kurczab-Redlich Spis treści: Strona tytułowa Karta redakcyjna Motto Informacja historyczna Samotny głos ludzki Wywiad autorki z samą sobą o historii pomijanej i o tym, dlaczego Czarnobyl stawia pod znakiem zapytania nasz obraz świata Rozdział 1 Ziemia umarłych Monolog o tym, dlaczego ludzie wspominają Monolog o tym, że można rozmawiać z żywymi i z umarłymi Monolog o całym życiu wypisanym na drzwiach Monolog pewnej wsi o tym, jak wzywa się dusze z nieba, żeby z nimi popłakać i zjeść obiad Monolog o tym, że jak znajdzie się dżdżownicę, to wszystkie kury się cieszą. A to, że się gotuje w saganie, też nie jest wieczne Monolog o pieśni bez słów Trzy monologi o starodawnym strachu i o tym, dlaczego jeden mężczyzna milczał, kiedy mówiły kobiety Monolog o tym, że człowiek bywa wyrafinowany tylko w złych uczynkach, i o tym, jaki zwyczajny i przystępny jest w niewyszukanych słowach miłości Chór żołnierzy Rozdział 2 Korona stworzenia Monolog o starych proroctwach Monolog o krajobrazie księżycowym Monolog świadka, którego bolał ząb, kiedy Chrystus upadł i zaczął krzyczeć Trzy monologi o chodzącym prochu i o mówiącej ziemi Monolog o tym, że nie potrafimy żyć bez Czechowa i Tołstoja Monolog o kazaniu świętego Franciszka do ptaków Monolog bez nazwy krzyk Monolog na dwa głosy męski i kobiecy Monolog o tym, jak całkiem nieznana rzecz wpełza, włazi w człowieka Monolog o filozofii kartezjańskiej i o tym, jak człowiek zjada u kogoś skażoną kanapkę, bo wstydzi się odmówić Monolog o tym, że dawno zeszliśmy z drzewa i nie wymyślili takiego, które by od razu stało się kołem Monolog przy zabitej studni Monolog o tęsknocie do roli i akcji Chór ludowy Rozdział 3 Zachwycenie smutkiem Monolog o tym, czegośmy nie wiedzieli: że śmierć może być taka piękna Monolog o tym, jak łatwo stać się ziemią Monolog o symbolach i tajemnicach wielkiego kraju Monolog o tym, że w życiu to, co straszne, przebiega po cichu i zupełnie naturalnie Monolog o tym, że ludzie w Rosji zawsze chcą w coś wierzyć Monolog o tym, jak bezbronne jest małe życie w wielkim czasie Monolog o fizyce, w której kiedyś wszyscy się kochaliśmy Monolog o tym, co prześcignęło Kołymę, Auschwitz i Holocaust Monolog o wolności i marzeniu o zwyczajnej śmierci Monolog o potworku, który mimo wszystko będzie kochany Monolog o tym, że do zwykłego życia trzeba coś dodać, żeby je zrozumieć Monolog o niemym żołnierzu Monolog o tym, co odwieczne i przeklęte, oraz o tym, co robić i kto jest winien Monolog obrońcy władzy radzieckiej Monolog o tym, jak dwa anioły powitały małą Oleńkę Monolog o bezgranicznej władzy jednego człowieka nad drugim Monolog o ofiarach i kapłanach Chór dzieci Samotny głos ludzki Zamiast epilogu Kolofon Przypisy