Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości za czasów Edwarda Szewardnadzego ® KUP TERAZ Olsztyn

Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości za czasów Edwarda Szewardnadzego "Z wielkim żalem jestem zmuszony konstatować fakt, iż trwający stulecia proces ekspansji i „kolekcjonowania” obcej ziemi ze strony Rosji trwa i ma miejsce w XXI wieku. Jeżeli Europa i Ameryka, jeżeli cały świat będą dalej milcząco spoglądać na agresywne działania Rosji, gruzińska tragedia może przekształcić się w tragedię światowego formatu" – słowa te wypowiedziane przez prezydenta Gruzji Eduarda Szewardnadzego stały się prorocze. Po dwóch zwycięstwach Rosji nad Gruzją przyszła kolej na Ukrainę. Tymczasem w latach 2015–2023 kierownictwo polskiego resortu spraw zagranicznych nie tylko nie podjęło żadnych sensownych kroków w kierunku umocnienia naszej pozycji na arenie międzynarodowej, ale wręcz doprowadziło do izolacji Polski wśród państw Unii Europejskiej. W obliczu potencjalnego zagrożenia naszego kraju rosyjską ekspansją podejmowano zaskakujące decyzje, których efektem był zmierzch polskich wpływów na postsowieckim Wschodzie, z trudem wypracowanych w poprzednich dekadach. Mogliśmy obserwować, jak prominentni politycy polscy zaciekle atakując Rosję w sferze werbalnej jednocześnie podejmowali decyzje zbieżne z jej racją stanu. W tym miejscu nasuwa się pytanie czy działania te wynikały ze zwykłej ignorancji czy też były owocem głębokiej operacji specjalnej przeprowadzonej przez rosyjską Służbę Wywiadu Zewnętrznego (SWR), która w swych działaniach opiera się na mechanizmie korupcyjnym. Odpowiedź znajdziemy na kartach niniejszej pracy, obserwując zmagania prezydenta Eduarda Szewardnadzego o utrzymanie niepodległości i integralności Gruzji.Piotr Borawski (ur. 1951 r. wWarszawie), jest doktorem nauk historycznych. Wlatach 1991-2019 pracował wMSZ. W1994 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP wKazachstanie, wAłmaty. Wlatach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP wGruzji ds. powołania ambasady polskiej wTbilisi. Wlatach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP wGruzji. Wlatach 2003-2007 był konsulem wambasadzie polskiej wMołdawii. Wlatach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. Wlatach 2010-2015 radca wAmbasadzie RP wMoskwie. Wlatach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego wKonsulacie Generalnym wPetersburgu. W latach 2022-2024 przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej wMSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się zkilkunastoletnim pobytem wAzji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych iwyznaniowych Azji Środkowej iKaukazu, atakże wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych wpolskich, gruziński, saudyjskich, tureckich imołdawskich czasopismach, atakże pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią oudziale Polaków wrywalizacji rosyjsko-brytyjskiej o Azję Środkową i Kaukaz. "Z wielkim żalem jestem zmuszony konstatować fakt, iż trwający stulecia proces ekspansji i „kolekcjonowania” obcej ziemi ze strony Rosji trwa i ma miejsce w XXI wieku. Jeżeli Europa i Ameryka, jeżeli cały świat będą dalej milcząco spoglądać na agresywne działania Rosji, gruzińska tragedia może przekształcić się w tragedię światowego formatu" – słowa te wypowiedziane przez prezydenta Gruzji Eduarda Szewardnadzego stały się prorocze. Po dwóch zwycięstwach Rosji nad Gruzją przyszła kolej na Ukrainę. Tymczasem w latach 2015–2023 kierownictwo polskiego resortu spraw zagranicznych nie tylko nie podjęło żadnych sensownych kroków w kierunku umocnienia naszej pozycji na arenie międzynarodowej, ale wręcz doprowadziło do izolacji Polski wśród państw Unii Europejskiej. W obliczu potencjalnego zagrożenia naszego kraju rosyjską ekspansją podejmowano zaskakujące decyzje, których efektem był zmierzch polskich wpływów na postsowieckim Wschodzie, z trudem wypracowanych w poprzednich dekadach. Mogliśmy obserwować, jak prominentni politycy polscy zaciekle atakując Rosję w sferze werbalnej jednocześnie podejmowali decyzje zbieżne z jej racją stanu. W tym miejscu nasuwa się pytanie czy działania te wynikały ze zwykłej ignorancji czy też były owocem głębokiej operacji specjalnej przeprowadzonej przez rosyjską Służbę Wywiadu Zewnętrznego (SWR), która w swych działaniach opiera się na mechanizmie korupcyjnym. Odpowiedź znajdziemy na kartach niniejszej pracy, obserwując zmagania prezydenta Eduarda Szewardnadzego o utrzymanie niepodległości i integralności Gruzji.Piotr Borawski (ur. 1951 r. wWarszawie), jest doktorem nauk historycznych. Wlatach 1991-2019 pracował wMSZ. W1994 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP wKazachstanie, wAłmaty. Wlatach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP wGruzji ds. powołania ambasady polskiej wTbilisi. Wlatach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP wGruzji. Wlatach 2003-2007 był konsulem wambasadzie polskiej wMołdawii. Wlatach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. Wlatach 2010-2015 radca wAmbasadzie RP wMoskwie. Wlatach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego wKonsulacie Generalnym wPetersburgu. W latach 2022-2024 przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej wMSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się zkilkunastoletnim pobytem wAzji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych iwyznaniowych Azji Środkowej iKaukazu, atakże wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych wpolskich, gruziński, saudyjskich, tureckich imołdawskich czasopismach, atakże pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią oudziale Polaków wrywalizacji rosyjsko-brytyjskiej o Azję Środkową i Kaukaz.