Życie literatura Miłosław

"Wybór rozmów, jakie Danilo Kis prowadził z dziennikarzami krajowymi i zagranicznymi w latach 1972-1989. Zebrane w jednym tomie stanowią koherentną całość teoretyczną, ubarwioną momentami autobiograficznymi. Ki podawał te dane nie tylko po to, by zadośćuczynić ciekawości rozmówców i czytelników, lecz także dlatego, że zawsze interesował się stosunkiem pomiędzy fikcją a faktami, między literaturą i życiem jako dwoma konkurencyjnymi zjawiskami, jako bolesnym albo-albo w losie pisarza... - Mirjana Miočinović, Z Posłowia. Danilo Kis, ur. 1935, zm. 1989, prozaik, poeta i eseista, syn węgierskiego żyda i Czarnogórki, uważał się za pisarza jugosłowiańskiego. Po matce odziedziczył ""skłonność do łączenia w opowiadaniu faktów i legend, po ojcu - patos i ironię"". Opublikował powieści: ""Mansarda"", ""Psalm 44"" (1962), ""Ogród, popiół"" (1965) i ""Klepsydra"" (1972) - dwie ostatnie z centralną postacią zgładzonego w Oświęcimiu ojca, skłóconego ze światem kolejarza-filozofa, schulzowskiego maga i wizjonera, tomy opowiadań: ""Wczesne smutki"" (1969), ""Grobowiec dla Borysa Dawidowicza"" (1976, cykl prozy poświęconej ofiarom czystek stalinowskich i łagrów, rodzaj borgesowskiej ""fikcji dokumentalnej"") i ""Encyklopedia umarłych"" (1983). W latach 70. wydał trzy tomy esejów: ""Po-etika I"" (1972) i ""Po-etika II"" (1974), a także ""Lekcję anatomii"" (1978), błyskotliwą książkę polemiczno-krytyczną, stanowiącą odpowiedź na ataki konserwatywnej części środowiska pisarzy belgradzkich po ukazaniu się Grobowca dla Borysa Dawidowicza, do edycji Dzieła Danila Kisa (1983) przygotował czwarty tom pt. ""Homo poeticus"". Pośmiertnie ukazały się jeszcze trzy tomy jego esejów, tekstów krytycznych i wywiadów, tom wczesnej poezji, a także przekładów z języka francuskiego, węgierskiego, rosyjskiego i angielskiego. Pisarz zawsze niezależny, chodzący własnymi drogami, wywoływał swą twórczością burzliwe nieraz dyskusje. W rezultacie jednej z takich ""skandalicznych afer"", jaka wybuchła po wydaniu Grobowca dla Borysa Dawidowicza, wyjechał do Paryża, gdzie na ""dobrowolnej emigracji"" spędził ostatnich kilkanaście lat życia, samotnie dopominając się o miejsce dla małych środkowoeuropejskich literatur na mapie Europy. Zyskał międzynarodowe uznanie i opinię jednego z największych współczesnych pisarzy. Jego dzieło ""ratuje honor literatury"" - napisała Susan Sontag."