Ulica Świętego Wawrzyńca Łęczna

Żartobliwie o sprawach smutnych. Z zadumą o pogodnych. Ulica Świętego Wawrzyńca jest opowieścią o miłości i wybaczaniu. Wydarzenia zamknięte w krótkich rozdziałach tej książki łączy ze sobą obecność tajemniczego obcego pana, który każdemu z bohaterów wydaje się znajomy. Kim jest? I czy my go też znamy? Takie pytania, ukryte w tekście, zadaje nam Autorka. Pytania trudne, odpowiedzi niełatwe. Gorąco polecamy tę książkę. Wybierzmy się razem na spacer po Ulicy Świętego Wawrzyńca. Jeżeli tego dnia będzie padał deszcz, po prostu włóżmy kalosze....Córce swojej Kirze, tancerce, zapisał niebiosa siódme. A swojej Smagłej, swojej Smukłej, swojej Pochmurnej, zapisał łzy. A Wojtek Jary, siedząc na niewysokim kamiennym murku, otaczającym pękatą świątynkę pod wezwaniem Świętego Wawrzyńca, przywołuje z pamięci testament Konstantego Ildefonsa i zwyczajnie ma ochotę płakać. Wszystkie wiersze, które chciałby napisać, przez innych zostały napisane. Chłopcy, którymi chciałby być, nie żyją, tylko ramiona ich brzozowych krzyży witają go przyjaźnie. Zostały mu gry komputerowe. I raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy, kroki na kursie tańca towarzyskiego. I kosz, kiedy czasami udaje mu się wrzucić do niego piłkę. Nawet dziewczynę, którą chciałby poznać i którą, jak sądził, mógłby pokochać, widział jedynie raz. Na zatłoczonym peronie. Nadjechał pociąg, wsiadła i nie ma dziewczyny. Myślał o niej Wianka. Nie, nie wiadomo dlaczego, może dlatego, że nie ma takiego imienia...Na okładce wykorzystano obraz Jacka Yerki Wielkanoc