Tako rzecze Zaratustra (audiobook) Gdynia

"Tako rzecze Zaratustra", dzięki swojemu kunsztownemu literackiemu stylowi jest najbardziej znanym dziełem w dorobku Nietzschego. W założeniu autora, miało popularyzować jego filozofię wśród szerokiego kręgu odbiorców. Słowami Zaratustry, proroka, który zstąpił między ludzi, by głosić swe idee, Nietzsche rozprawia się z platonizmem i chrześcijaństwem, obwiniając je o złą kondycję współczesnego człowieka. Jako drogę do przełamania bierności wskazuje wolę mocy i afirmację bytu. Przedstawia ideę nadczłowieka, do której ludzkość powinna dążyć. Jednakże ludzie pozostają głusi na nauki Zaratustry i tylko nieliczni z nich wstąpią na drogę ku wyższemu bytowi. Profetyczny styl, pełen symboli i przypowieści sprawia, że dzieło jest niejednoznaczne i trudne w interpretacji. Doczekało się szerokiej recepcji, wywierając wpływ nie tylko na myśl filozoficzną, antropologię kultury, czy prace Carla Gustava Junga, ale też na twórców różnych dziedzin sztuki m.in. Stanisława Przybyszewskiego, Richarda Straussa czy Gustava Mahlera. O autorze: Ur. 15 października 1844 w Röcken Zm. 25 sierpnia 1900 w Weimarze Najważniejsze dzieła: Narodziny tragedii czyli hellenizm i pesymizm, Tako rzecze Zaratustra, Ludzkie, arcyludzkie, Poza dobrem i złem, Zmierzch bożyszcz, Antychryst, Ecce Homo, Wola mocy. Filozof, filolog klasyczny, pisarz. W latach szkolnych z zamiłowaniem oddawał się poznawaniu niemieckiej muzyki klasycznej od Bacha i Mozarta po Beethovena oraz poezji romantycznej (szczególnie wielkie wrażenie zrobiły na nim utwory nowo odkrytego Hölderlina). Studiował filologię klasyczną, teologię, historię Kościoła i historię na uniwersytecie w Bonn (1864-1865) i w Lipsku (od 1865). Jako filolog klasyczny zyskał wielkie uznanie, wśród jego pierwszych publikacji znalazły się m. in. komentarze do Arystotelesa; w 1869 roku został profesorem nadzwyczajnym w katedrze filologii klasycznej uniwersytetu w Bazylei. Początkowa popularność w środowisku uczelni przygasła po krytycznym przyjęciu koncepcji dionizyjskości i apollińskości wyłożonej w Narodzinach tragedii (1872). Jeszcze przed podjęciem pracy akademickiej Nietzsche odbył obowiązkową służbę wojskową. Wkrótce potem wymówił obywatelstwo pruskie i od 1869 roku pozostawał bezpaństwowcem. Bardzo istotny wpływ na myśl Nietzschego miało zetknięcie się z filozofią Artura Schopenhauera oraz muzyką Ryszarda Wagnera, z którym blisko przyjaźnił się na początku lat 70 XIX wieku (później doszło do rozluźnienia stosunków ze względów światopoglądowych; komentarzem do istoty tego rozdźwięku jest napisana przez filozofa w 1888 r. rozprawa Nietzsche kontra Wagner). Charakterystyczne w stylu pisarskim Nietzschego jest pisanie aforyzmami (począwszy do dzieła Ludzkie, arcyludzkie z 1878 r.). Po części wynikało to z choroby, na którą cierpiał od lat młodzieńczych, a która objawiała się niezwykle silnymi, wielodniowymi atakami migreny, po części jednak był to świadomy wybór formy literackiej: Kto krwią i w przypowieściach pisze, nie chce, by go czytano, żąda, by się go na pamięć uczono - pisał w najbardziej znanym ze swych tekstów, Tako rzecze Zaratustra (1883-1885). Choroba zmusiła go do zrezygnowania z pracy uniwersyteckiej w 1879 roku. Od tego czasu wiele podróżował, po Włoszech, Niemczech i Szwajcarii, gdzie przebywał najchętniej. Na przełomie 1888 i 1889 roku nasilenie choroby doprowadziło do obłędu; Nietzsche trafił na rok do kliniki psychiatrycznej, najpierw w Bazylei, a następnie w Jenie. W 1890 matka zabrała go w rodzinne strony, do Naumburga; ostatnie trzy lata życia spędził samotnie w Weimarze. Został pochowany w Röcken, obok swego ojca, pastora luterańskiego. Ostatnim dziełem Nietzschego jest autobiograficzna książka Ecce Homo (1888); pośmiertnie została wydana jeszcze z notatek Wola mocy.