Opowieść idioty czy ład naturalny - Bronisław Wildstein Gdynia

Opowieść idioty czy ład naturalny Bronisław Wildstein wraca z nowym błyskotliwym esejem Opowieść idioty czy ład naturalny.Zamknięta w dwunastu rozdziałach refleksja dotyczy współczesnego człowieka oraz fundamentów świata, w którym żyjemy – ktoś mógłby więc stwierdzić: „nic nowego”. Nic bardziej mylnego.Wildstein wychodzi od opisanej wcześniej kategorii afirmacji, lecz samą konstrukcją „Opowieści idioty…” tworzy nową jakość eseju.Towarzyszem swoich rozmyślań czyni tym razem Wiliama Shakespeare`a, którego dramaty powracają niczym refren w kolejnych rozdziałach.Ten powrót do klasyka ma pozwolić na zrozumienie go tak, jak rozumiał siebie, a zarazem skonfrontowanie jego dzieła z naszą odmienną percepcją. Mistrzów – owych olbrzymów, na których ramionach stajemy – jest zresztą w tej książce wielu, autor dba jednak, by namysł nad współczesnością nie był oderwany od różnych rejestrów kultury, i tak na jednej stronie znajdziemy odwołanie do Todda Philipsa, Agnieszki Osieckiej, Samuela Becketta i zespołu Queen.Równie szeroki jest zakres poruszanych tematów: bioetyka, pycha racjonalizmu i odrzucenie perspektywy religijnej, figura błazna, idea postępu i regresu, alienujący efekt cywilizacji, władza feudalna, barbarzyństwo rewolucji w imię humanizmu.Doskonale napisany i prowokujący do dyskusji tom jest jednocześnie wielkim hymnem do sztuki, która odsłania naturę rzeczy i ludzkich spraw. Bronisław Wildstein wraca z nowym błyskotliwym esejem Opowieść idioty czy ład naturalny.Zamknięta w dwunastu rozdziałach refleksja dotyczy współczesnego człowieka oraz fundamentów świata, w którym żyjemy – ktoś mógłby więc stwierdzić: „nic nowego”. Nic bardziej mylnego.Wildstein wychodzi od opisanej wcześniej kategorii afirmacji, lecz samą konstrukcją „Opowieści idioty…” tworzy nową jakość eseju.Towarzyszem swoich rozmyślań czyni tym razem Wiliama Shakespeare`a, którego dramaty powracają niczym refren w kolejnych rozdziałach.Ten powrót do klasyka ma pozwolić na zrozumienie go tak, jak rozumiał siebie, a zarazem skonfrontowanie jego dzieła z naszą odmienną percepcją. Mistrzów – owych olbrzymów, na których ramionach stajemy – jest zresztą w tej książce wielu, autor dba jednak, by namysł nad współczesnością nie był oderwany od różnych rejestrów kultury, i tak na jednej stronie znajdziemy odwołanie do Todda Philipsa, Agnieszki Osieckiej, Samuela Becketta i zespołu Queen.Równie szeroki jest zakres poruszanych tematów: bioetyka, pycha racjonalizmu i odrzucenie perspektywy religijnej, figura błazna, idea postępu i regresu, alienujący efekt cywilizacji, władza feudalna, barbarzyństwo rewolucji w imię humanizmu.Doskonale napisany i prowokujący do dyskusji tom jest jednocześnie wielkim hymnem do sztuki, która odsłania naturę rzeczy i ludzkich spraw.