Seans w Domu Egipskim Bisztynek

Jesień roku 1898. W Genewie zamachowiec wbija pilnik w serce cesarzowej Sissi, a do Krakowa przybywa Szatan Stanisław Przybyszewski. Parę tygodni później eleganckie towarzystwo w tym niezwykle podekscytowana profesorowa Szczupaczyńska zbiera się w ekstrawaganckim Domu Egipskim, by wspólnie obserwować całkowite zaćmienie Księżyca oraz wziąć udział w seansie spirytystycznym. Do stołu zasiądzie dwanaście osób. Jedna z nich już od niego nie wstanie. Krakowska panna Marple czuje, że zagadki tej zbrodni nie uda się rozwiązać bez jej pomocy. Będzie musiała zaniedbać domowe obowiązki i Ignacego ale przecież morderca sam się nie złapie. Maryla Szymiczkowa, wdowa po prenumeratorze Przekroju, królowa pischingera, niegdysiejsza gwiazda Piwnicy pod Baranami i korektorka w Tygodniku Powszechnym. Po sukcesie "Tajemnicy Domu Helclów" i "Rozdartej zasłony" na stałe związana kryminałem, a od niedawna również ze spirytyzmem. Spis treści: Okładka Karta tytułowa Prolog Rozdział I Którym Seans w Domu Egipskim zaczyna się jak zupełnie inna książka, choć wcale nie na Patriarszych Prudach, a nieszczęśliwa w skutkach eskapada statkiem wycieczkowym okrywa żałobą całą Mitteleuropę. Jest także o tym, co pan Piatnik sądzi o Polakach, ile słoików konfitur to o wiele za dużo oraz jak i komu Homer dał się ochrzcić. Rozdział II W którym każde idzie w swoją stronę, ale oboje na Bliski Wschód, i Zofia trafia w egipskie ciemności, z których wyłania się Szatan we własnej osobie (ozdobionej kokardą), by siać wokół niezgodę, zamęt i absynt. Rozdział III W którym dysputy o literaturze muszą ustąpić spektaklowi astronomicznemu, widowiskowemu może, ale o dramaturgii pozostawiającej wiele do życzenia, a na seansie spirytystycznym faktycznie pojawia się zmarły. Rozdział IV W którym Zofia Szczupaczyńska przejmuje stery, by zaraz je oddać, zagadkę z posad rusza osad, padają pierwsze oskarżenia, a sztychy przyglądają się zawiązaniu sprzysiężenia. Rozdział V W którym Zofia dwakroć zasypia i dwakroć się budzi, duch ofiary puka w jedną taflę, a Ignacy zachwala drugą, na Gródku pada zaś pytanie, czy lart pour lart ma zastosowanie również w kryminalistyce. Lokatorka Domu Egipskiego ma niewiele do powiedzenia, za to mufka i owszem. Rozdział VI W którym listy zostają otwarte, ujawniają się bezdnie, otchłanie i hejnały, medium zaś przemawia zgoła innym głosem. Następuje uroczysty wieczór, na scenę wchodzi mistrz Ezenekier, mamuty piją poncz na potęgę, a Zofia nie ma złudzeń, kto jest głównym bohaterem jasełek. Rozdział VII W którym mistrz wyjaśnia, czemu lazur pryska, a nasza bohaterka poszukiwań dzień drugi rozpoczyna od wizyty w gmachu wielkiej sypialni, gdzie dowiaduje się o straszliwym jadzie we fiolce i ogólnym bezprawiu wszędzie indziej, potem zaś medium odgrywa komedium, ale ostatecznie zdradza tajemnicę pewnego seansu. Rozdział VIII W którym Zofia Szczupaczyńska przechodzi spod pawia pod pawia, z ukontentowaniem ogląda szpile wbijane wrogom przez wrogów, dowiaduje się nieoczekiwanych rzeczy o jadzie straszliwym, z trudem wytrzymuje głupoty o ciałach astralnych i wreszcie otrzymuje kłopotliwe zaproszenie. Rozdział IX W którym profesorowa w drodze na peryferie miasta rozważa szczególną naturę tego śledztwa, trafia do domu, w którym czasopisma nie są oprawiane w roczniki, otrzymuje zdecydowanie nieproszony wykład socjalistyczny oraz drugi, o obrotach ciał zdecydowanie ziemskich, a na koniec cios w samo serce. Rozdział X Opisujący długi dzień, w którym Franciszka Gawęda udziela reprymendy swojej chlebodawczyni, z pensjonarki wychodzi bestyjka, na scenę wkraczają krzyżyki i mistyczne słońca, siedemnastolatka w jednej chwili zostaje dziesięciolatką, nieboszczyk nie ma szczęścia w życiu, Ignacy zaś ma za złe. Rozdział XI W którym profesorowa trafia tam, gdzie Diabeł mówi robaczku, acz daniny mu nie płaci; nie znajduje też trumny, za to musi się przyglądać kłębowiskom, fallusom i fetusom. Następnie wygarnia burzycielom, że nie umieją trzymać kielni, zmuszona jest oglądać przykre widowisko, w którym żywy człowiek okazuje się postacią literacką, i wreszcie opowiada bajkę o musze chorej na malarię. Rozdział XII W którym dorożka krąży po mieście jak zaczarowana, w sprawie zwłok nie da się dłużej grać na zwłokę, profesorowa odwiedza cieplarnię na Sławkowskiej, słucha o skandalu z kuzynką cesarza (choć nie tego, co trzeba) i wreszcie nie może się nadziwić geniuszowi pewnej osóbki. Rozdział XIII Krótki, ale za to treściwy, w którym oboje prowadzący śledztwo zaczynają dzień od sterroryzowania pewnego asystenta z rodziny karpiowatych, a następnie grają w starą grę kto dziś będzie dobrym policjantem, która, jak to często bywa, okazuje się grą wygraną. Rozdział XIV I ostatni, w którym seans spirytystyczny dochodzi wreszcie do skutku, z nadzwyczajnym, acz nie do końca nieoczekiwanym wynikiem, wyznanie szybko zmienia się w oskarżenie, ale Zofia Szczupaczyńska po raz kolejny triumfuje, choć nie bez goryczy. Epilog Od Autorki Karta redakcyjna