Bo to jest Walc Życia Puławy

Krystyna Mik nawiązuje przede wszystkim do poetyki Tuwima, rzadziej Gałczyńskiego, co widać choćby w tytułach niektórych utworów. Wiersze, są komentarzami do współczesnych wydarzeń. Nie tylko politycznych, częściej obyczajowych, ale z polityką w tle. Autorka kpi z autorytetów i jest to tak oczywiste, jak świecące słońce czy padający deszcz. Nieraz są to przypowieści z morałem lub bez, jak to w bajkach bywa, bohaterami są zwierzęta, które synonimują przywary ludzkie, jak choćby w zabawnym wierszu "O koniku i osiołku bajeczka" czy w utworze "Wąż grzechotnik". Z punktu widzeinia artystycznego, najważniejsze jednak w tym wyborze są nieustanne wędrówki do królestwa roślin, zwierząt, minerałów i ludzkich serc. Stąd już niedaleko do światów, w których panują gwiazdy, drogi mleczne i galaktyki. Krystyna Mik jest lirykiem romantycznym, czasem sentymentalnym, ale przecież to nie jest żaden zarzut, dotyczy to ostatniego sformułowania. Poetka broni się w całej rozciągłości swych różnorodnych odniesień do najlepszych tradycji naszej poezji. Jest poetką serca. Wystarczy choćby przytoczyć jej wiersze "Ach, ta jesień", "Gra niezwykła" czy "Jaworowa dziewczyna". To są te utwory, w których wzruszenie i wszystkie związane z nim sensy, ekspresja języka tworzą ciekawy i niebanalny obraz ludzkich uczuć. Ale jest jeszcze coś, co odróżnia poetkę od innych, często tylko „poetyzujących” autorów. Chodzi o świadomy wybór klasycznej formy wiersza. A.Ż